​Toen ik tijdens die warme dagen beneden in de koele tuin zat, zag ik opeens onder de trap een ijzeren onderstel van een tafel staan. Ik wist niet eens dat we dat hadden. Ooit op straat gevonden, we weten niet meer waar en wanneer.
Het is precies het formaat van een mediterraans aandoend restaurant-tafeltje. Ik vroeg aan echtgenoot of hij er even een blad op kon klussen. Dat was in een paar minuten gepiept. Samen met de twee gevonden stoelen van dag 112 vormt dit nu een Italiaans zitje op het balkon.

​Deze degelijke schildersezel stond in stukken en brokken op de stoep bij de firma Goedman, winkel voor kunstenaarsbenodigdheden, verderop in onze straat. Er ontbrak een onderdeel aan, daarom hadden ze hem buiten gezet. Voor de schroot of voor de eerlijke vinder.
Manlief vond het jammer als deze ezel als kachelhout zou eindigen. Hij nam hem mee, maakte een studie van het ontbrekende onderdeel en zagend en schavend maakte hij de ezel weer compleet.
Vervolgens stond-ie bij ons in de weg, in de schuur. Tijdens een opruimoprisping – zoals zovelen die hadden tijdens de corona-rust – hebben we verschillende spullen uit de schuur her en der ondergebracht. Bij mensen die ze goed kunnen gebruiken. Vriendin Marieke was dolblij dat ze de ezel in ontvangst kon nemen. Bij haar thuis is een verbouwing aan de gang en zij droomt er al tijden van om de vrijgekomen ruimte te gebruiken voor kunstzinnige bezigheden. Als een belofte staat de ezel daar nu.
In de tussentijd staat dit schilderij erop. ‘Gemaakt tijdens een teamuitje’,  schreef ze. ‘Heerlijk om te doen en ik voelde dat ik moest eindigen met die A, vanuit de spuitbus gespoten.’
 
 

Deze oorbelletjes en hangertjes stammen uit de tijd dat de zoons van alles en nog wat van straat opraapten en in hun zakken stopten. Als ik nu zoiets zou vinden, zou ik het op een veilige en goed zichtbare plek op de route neerleggen. In de hoop dat degene die het verloren heeft, nog es speurend langskomt.
Het zijn geen dure sieraden, maar het is altijd jammer om zoiets te kwijt te raken. Vooral oorbellen, waarvan je er daarna nog maar eentje over hebt. ‘Tranenthee’ noem ik dat. Naar het verhaaltje over tranenthee in het boek Bij uil thuis, van Arnold Lobel. Dat gaat over zielige dingen, waarvan je moet huilen als je eraan denkt. Vervolgens kun je met die tranen heerlijke tranenthee zetten.

Een bedrijf hier om de hoek hield grote opruiming. Er stonden dozen vol mappen op straat. Van die grote, twee-rings ordners. Gloednieuw, ongebruikt.
​Wie wil ze hebben? Misschien een organisatie die mensen helpt die in de schulden zitten – voor hun administratie? Gratis op te halen!

​Kom ik gisterochtend beneden, tref ik dit tafereeltje aan op het aanrecht. Echtgenoot vond bij het grofvuil een bak vol poppenhuismeubeltjes, lego en playmobiel. Schattig spul!
We werden er een beetje treurig van, kennelijk vinden mensen dat dit ‘vuil’ is, en ook nog es ‘grof’. Terwijl het vooral klein en fijn is.
Maar goed, we blijven niet hangen in de treurigheid. We hebben het op een kastje gezet en iedere keer als we erlangs komen, verzinnen we een nieuwe opstelling. Kortom, we spelen er gewoon lekker mee. 

Deze stoelen zorgden even voor wat verwarring. Ik zag er eentje buiten staan en appte erover naar echtgenoot. Die appte terug: die heb ik al meegenomen, hij staat binnen! Dat was raar, want ik zag hem toch echt buiten staan.
Het bleek dat de stoelen een voor een waren neergezet, en dat echtgenoot de eerste meteen had meegenomen. Vervolgens zag ik nummer twee staan. Enfin, die nam ik mee, en zo stonden er opeens twee stoelen bij ons thuis.
Ze zaten heerlijk! Maar we hadden er geen ruimte voor. We hebben ze verkocht aan Hit and Run, een winkel met vintage design-spullen in de Weimarstraat. https://www.facebook.com/hitandrunvintagedesign/

Ik was op station Haarlem en moest een tijdje wachten op mijn trein. Teneinde wat beweging te hebben, liep ik het perron op en neer. Helemaal tot het einde van het perron ging ik, tot bij de kluisjes die daar opgesteld staan. Daar stond, op de grond, dit schattige mini-kastje. Twee plankjes en een frame met een vogeltje.
Ik zou het nooit kopen. Maar als het je in de schoot wordt geworpen, is het toch wel leuk. Het staat nu bij ons thuis, op weer een ánder kastje op de overloop. We leggen er af en toe iets op dat we spoedig weer nodig hebben – sleutels, ov-chipkaarten, handschoenen.
Maar ik blijf wel met een vraag zitten. Wie heeft het daar neergezet? Waarom? Heeft iemand het gekocht en het even op de grond gezet, terwijl hij/zij spullen uit een kluisje haalde? En is het toen vergeten? Of heeft iemand het bewust daar, helemaal aan het eind van het perron en bijna aan het oog onttrokken, achtergelaten?
Als iemand kan bewijzen dat het van hem of haar was en als diegene het weer terug wil, neem dan even contact op.

Na een avondje uit eten zagen we bij het grof vuil deze spiegel op straat staan. Helemaal gaaf, de lijst schattig geornamenteerd met bloemetjes en het glas facet geslepen. Ik heb hem op Marktplaats gezet, maar hij is niet verkocht. Wie wil hem hebben? Gratis op te halen! Formaat: 64 x 114 cm.

We hadden al eens wat eetkamerstoelen gevonden bij het grof vuil, zie dag 83 en dag 84. Die van dag 84 waren na een paar jaar helemaal doorgezakt. We zoeken er een nieuwe bestemming voor. Inmiddels vonden we vier andere, vier dezelfde. Het zijn een soort ‘caféstoelen’. Deze staan nu aan de lange kant van de eettafel, en aan de korte kanten staan nog steeds de stoelen van dag 83. 

​Van dezelfde stijl als de stoeltjes van dag 112 en 113 hebben we ook een paar bankjes gevonden. Het ene hebben we al een hele tijd geleden laten opknappen. Het andere, dat gele, hebben we maar gewoon zo neergezet zoals we het vonden. Er staan, heel rustiek, twee planten op. Die ik nu, in de winter, ten behoeve van de vogeltjes laat staan; ook al zijn ze uitgebloeid.