Bij het krukje van dag 157 stond dit kleine kastje. Laatjes in de vorm van mandjes en een spiegeldeurtje, een mooi ondiep en laag geheel. Loodzwaar om mee naar huis te tillen!
Wat ermee te doen? Op Marktplaats zetten? Ik vond het té schattig om weg te doen.
​In de gang, onder de kapstok, stond al heel lang een oude kast waar ik veelgebruikte schoenen in bewaarde. Die stonden dan mooi voor de grijp binnen handbereik. Ik doekte de kast op, maakte elders plaats voor de schoenen, en zette er het gevonden kastje neer. In de laatjes zitten nu zaken als boodschappenkarrenmuntjes, fietslampjes, zonnebrillen, de bibliotheekpas en andere dingen die je gauw meeneemt als je net je jas hebt aangetrokken.
Het houten plankje had vochtkringen en was kaal geworden, maar met een aloude truc heb ik dat weer mooi gekregen: inwrijven met mayonaise. Dat trekt het vocht eruit en geeft glans. Kortom: gratis kastje, afgezien van een paar likjes mayo.

Ooh wat een leuk vintage krukje is dit! Begin jaren zeventig, schat ik. Het rotan is jaren zeventig-bruin. Er ligt een kussentje op dat veel nieuwer is, met een stevige kunststoffen onderkant en een keurig los kussenhoesje.
Het stond naast een andere vondst (zie later) en ik heb beide meubeltjes met veel moeite naar huis gesjouwd. Voor de verkoop, dacht ik.
Tot ik een tijdje later een bijzettafeltje zocht voor een vers gekochte plant. Het krukje was qua grootte precies wat ik nodig had. Het kussentje keerde ik om, zodat de harde kant bovenaan kwam. Stevig genoeg om de plant op te zetten.

Naast de glasbak stond, op de grond, dit schaaltje. Ik dacht: ach, er is een stukje af van de rand. Maar toen ik dichterbij kwam, zag ik dat de hele rand mooi gekarteld is. Niks stukje eraf, het schaaltje is helemaal gaaf. We hebben het ingelijfd in ons huishouden.

Vorig jaar zomer liep ik – als gezelschapsdame – met mijn mevrouw van destijds over een stoep in de Vogelwijk. Omdat het tempo nogal laag lag, had ik de tijd om van alles in me op te nemen. En zo zag ik dit ringetje liggen, op de grond.
Naderhand heb ik her en der aangebeld, om te vragen of de bewoners een ring kwijt waren. Niemand miste iets.
Een ring vinden in de Vogelwijk… dat prikkelt de fantasie. Ik stelde me al voor dat het puur goud was met een dure steen. Verheugd liet ik het taxeren bij een juwelier. Die boorde mijn hoop al ras de grond in, het was een supergoedkoop ringetje.
Omdat het dan tóch voor iemand van veel waarde kan zijn, meldde ik het op de officiële site voor gevonden voorwerpen en zocht ik naar ‘verloren ringetjes’. Ik nam zelfs contact op met iemand die een dergelijke ring miste. Helaas, ik vond de eigenaar niet.
Omdat ik het een mooie herinnering vond aan mijn mevrouw (ze is inmiddels overleden), deed ik het om. Tot ik ter gelegenheid van een heuglijke datum een nieuwe ring ging uitzoeken. Bij de goudsmid probeerde ik het gevonden ringetje af te doen, maar dat ging met geen mogelijkheid meer. Het is uiteindelijk doorgeknipt…
Ik heb het bewaard. De herinnering is me dierbaar.

Waar we deze vonden? Ik weet het niet meer.
Ik zette het voor een klein bedragje op Marktplaats, en er kwam iemand op af die muziekles geeft aan kinderen met een beperking. Ze mocht van het schoolhoofd een heel stel instrumenten aanschaffen, maar het moest niet een vermogen gaan kosten. Ze haalde de ukelele op en probeerde hem even uit. ‘Hij is bijna perfect gestemd’, riep ze verheugd. Slechts één klein draaitje aan de stemsleutel en alles klonk zoals het moest.

Naast de plastic auto van dag 152 stond dit houten loopfietsje. Bij die auto heb ik wel even staan twijfelen: was die niet gewoon buiten geparkeerd, omdat het binnen zo’n sta-in-de-weg is? Maar omdat dat kleine fietsje ernaast stond, was ik ervan overtuigd dat het bedoeld was als afval; anders was dat kleine dingetje wel in huis gezet.
Ook dit zette ik op Marktplaats, maar niemand had belangstelling. Misschien omdat het niet meer zo glanzend in de verf zat. Uiteindelijk heb ik het gegeven aan de bazaar van de Maranathakerk.

​Bij de afvalcontainers tegenover een kinderdagverblijf stond deze auto. Samen met nog iets anders (zie de volgende dag). Een kind kan erin gaan zitten, met de voetjes lopen en zo de auto voortbewegen. Het stuur is niet gekoppeld aan de wielen, die wel zwenkend zijn. Dus hoe je dan de bocht moet nemen? Ik kon het niet uitproberen, want ik pas er niet in.
Ik heb het op Marktplaats gezet voor 5 euro. Al ras kreeg ik een berichtje. Een meisje was zó weg van precies zo’n auto die de buren hadden, dat de moeder op Marktplaats is gaan speuren. Stel je voor dat dit enorme brok plastic naar het afval gegaan was! Nu is een meisje er blij mee, en de moeder is opgelucht dat het zo weinig hoefde te kosten. En ik stopte de vijf euro in mijn ‘potje gevonden spullen’. Iedereen blij.

Bij allerlei huishoudelijke spullen ergens op straat – ik ben vergeten waar, wanneer en waarbij – lag deze rol. Ik dacht dat het vuilniszakken waren. Die kun je altijd gebruiken, dus ik dacht: ‘Neem mee!’ Maar toen ik er eens een stuk afscheurde, bleken het gewoon lappen plastic te zijn. Waar gebruik je die voor? Om de grond te beschermen tijdens het klussen, om onder een tent te leggen, of…? Ik heb ze aan de bazaar van de Maranathakerk gegeven. Met een briefje erop: ‘Dit zijn geen vuilniszakken, maar lappen plastic!’
​Ik weet niet of de rol verkocht is, of alsnog bij het plastic afval is beland.

​Op deze jubileumdag, waarop de 150e vondst staat, een topstuk.
Vorig jaar op Eerste Paasdag liep ik warm om te gaan hardlopen, en zag ik om de hoek van onze straat deze vijf-armige kandelaar staan. Met Pasen, wanneer het licht (al dan niet met hoofdletter) gevierd wordt. Toeval?
Een groot ding, hij staat op de grond in de woonkamer. Met waxinelichtjes erin een enorm effect. 

​Dit blik lag op straat. Uit een tas gerold, denk ik. Meegenomen en de kikkererwten verwerkt in een maaltijd. Lekker!