​Of ze bij Blokker vandaan komen of echt uit een of ander Afrikaans land, is onzeker. Zeker is dat we ze op straat vonden. Echtgenoot nam ze mee naar zijn werkkamer buitenshuis, waar ze nu enorm religieus en multiculti hangen te wezen.

​Deze roze kunstbloemen lagen gewoon op de stoep. Verloren door iemand? Van een fietsmand gewaaid? Ik nam ze mee en stak ze achter de spiegel op het toilet. 

​Ook de thee van dag 89 kan ik vrijelijk plaatsen.
De vragen die de theezakjes stellen, zullen nooit beantwoord worden door degene die dit pakje thee kocht: hou je meer van zoet of van hartig? Wat is het avontuurlijkste dat je ooit hebt gedaan?
Bij de spullen van dag 89 was ook een multomap met recepten. Zo eentje als iedereen wel in de kast heeft staan: met afgescheurde stukjes karton van honig-pakken, uitgeknipte recepten uit kranten, complete gerechten waarvan de bereiding is opgeschreven. Een leven aan maaltijden, lekkere hapjes, taarten.
Sommige vragen op de theezakjes kan ik aan de hand van het receptenboek beantwoorden. Ontroerend.

​Nou oké, wel nog even de Lundia-spullen van dag 89. Die zijn niet herkenbaar voor de achterblijvers.

Zes grote platen (van 60 cm bij 2.44) vormen de vloer van een zoldertje, dat echtgenoot in een hoek van de schuur maakte. Op het zoldertje staan spullen opgeslagen (tuinstoelen, kussens, koffers, enzo). De platen vond hij op straat.

’s Avonds terugfietsend van zijn werk zag echtgenoot een hoop spullen aan de kant van de weg, klaarblijkelijk om opgehaald te worden als grofvuil. Het was een partij planken en stellingen van Lundia. Duur materiaal. Plus een paar dozen vol met keukenspullen. Echtgenoot ging naar huis, huurde een Greenwheeltje, reed terug en laadde de hele boel in.
Thuis zag hij dat er een compleet huishouden in de dozen zat. Borden, mokken, botervloot, afdruiprek. En ook: een nog ongeopend pakje thee, twee sinaasappels en een appel. Het zag er triest uit. Het moet haast wel met een huisuitzetting of een plotseling overlijden te maken hebben gehad. Wie legt er een appel bij het grof vuil?
Uit piëteit plaats ik alleen de appel op dit blog. Je zou zeggen: houd hem onder de kraan en eet hem op. Maar ergens was het toch een akelig idee. De thee gebruiken we wel. De appel hebben we buiten opgehangen, voor de vogels. In de perenboom.

​Van dit soort koffers vond manlief er – verspreid in de tijd – een stuk of drie. Mooi spul om gereedschap in op te bergen.

Op de kliko bij de bloemenzaak om de hoek lag een enorme bos bloemen. De bloemenwinkel was dicht. Ik denk dat de eigenaar ze niet meer kon verkopen maar ze niet wilde weggooien. Voor de eerlijke vinder! Ik nam ze mee, maar thuis hebben we er nu – in een ontregeld huishouden i.v.m. een verbouwing – geen ruimte voor. Ik gaf ze aan de vers-eten-afhaal-winkel een paar huizen verderop. Daar staan ze nu breeduit voor het raam te gloren.

​Zo’n drie maanden lang stond ons huishouden in het teken van het sparen van Coop-bestekzegels. Als je voor driehonderd euro aan boodschappen had gedaan, was je spaarkaart vol, en daarmee kreeg je een gratis bestekset: vork, mes, lepel, dessertlepel.
We zijn er vol voor gegaan. De hele straat spaarde met ons mee, regelmatig vonden we zegels in de brievenbus. Of ik kwam buren tegen die niet eens meer groetten, maar meteen riepen: we hebben nog zegeltjes voor jullie! Het werd een hele business, want op den duur wisten we precies bij welke caissière we meer zegels kregen dan waarvoor we eigenlijk gekocht hadden. Echtgenoot ging nog verder: die vroeg aan mensen voor en na hem in de rij of hij hun zegels mocht hebben.
Zo komt het dat we niet minder dan twintig gratis sets hebben bijeengespaard. Met geringe bijbetaling hebben we ook nog gespaard voor opscheplepels en taartvorkjes. Kijk eens, een la vol! Zowat voor niks!
Eén keer vond ik een zegel op straat. Dat is deze. Daarom mag ik erover schrijven op mijn blog. Los daarvan: omdat de hele straat meespaarde, hebben we wel degelijk het gevoel dat we een compleet bestek op straat hebben gevonden.

Op Eerste Kerstdag fietste ik naar mijn werkkamer, om daar de laatste voorbereidingen te treffen voor een ontvangst op Tweede Kerstdag. Dit jaar kwam de familie bij elkaar in het huisje waarin mijn werkkamer is. Ik had het hele pandje tot mijn beschikking, een schattig oud woninkje in de binnenstad van Den Haag.
Onderweg zag ik een prachtige kerstboom op straat liggen, waarschijnlijk gedumpt door een bedrijf dat van Kerst tot en met Oud & Nieuw gesloten is. Ik belde echtgenoot, die wat later richting huisje zou gaan. ‘Neem je een snoeischaar mee?’, vroeg ik. ‘D’r ligt hier een kerstboom op straat.’
Toen we alle kopjes en glazen in mijn werkkamertje hadden uitgestald, gingen we naar huis, langs de kerstboom. De onderkant zat in een stuk beton, de complete boom meenemen was uitgesloten. We knipten her en der takken af, zagen nog een sliert kerstlampjes in de boom zitten – maar die bleek kapot te zijn.
Zo hebben we het hele huis kunnen versieren. In een echte kerstboom hadden we dit jaar geen zin, teveel gedoe. Maar nu geurt het toch naar dennengroen.