​Een prima handzaag, volgens echtgenoot. Scherp, tanden zonder slijtage. Alleen een beetje teer op het zaagblad.
Echtgenoot vond hem in een puinbak. ‘Die dingen zijn zo goedkoop dat het meer loont om een nieuwe te kopen dan om een oude schoon te maken’, zei hij spijtig. ‘Net als met vliegen: als het duurder was, zouden mensen dat eerder laten.’
Echtgenoot heeft al een goede handzaag, dus deze komt in de bak voor de organisatie Gered Gereedschap. Eens in de zoveel tijd brengen we de spullen naar deze sympathieke club, die ze opknapt en aan ontwikkelingslanden geeft. 

​Door de jaren heen vonden we bij elkaar honderden euro’s op straat. Maar ook vinden we af en toe buitenlands geld. Of andersoortige muntjes, zoals de ‘tabaksmunt’ voor een sigarettenautomaat.
Nederlands geld gaat in een potje (inmiddels is dat alweer redelijk vol, ik denk dat er nu zo’n 25 euro in zit), en de andere munten gaan in een apart potje. Soms, als we naar een niet-euro-land gaan, kijken we of er iets van dat land tussen zit.

Vorig jaar stond in de Kazernestraat een puinbak vol met afgedankt serviesgoed. Allemaal spullen met het logo van Sociëteit De Vereeniging, die daar een pand heeft. Kennelijk hebben ze een nieuw logo, of ze wilden gewoon ander servies, in elk geval hebben ze het hele assortiment in die puinbak gegooid.
We hadden kastenvol kunnen vullen, als we alles hadden meegenomen. Maar we hebben al zoveel mooi serviesgoed… Dus namen we maar één bordje mee.
 
Ik heb even op de website van de Sociëteit gekeken wat voor club dat is. Het is een herensociëteit. Onder het kopje ‘organisatie’ staat dat De Vereeniging ‘een normale en gezonde vereniging’ is. Ik was niet op het idee gekomen dat het dat níét zou zijn, maar als je zelf al zo begint, laad je toch een soort verdenking op je. En of het normaal en gezond is om goed serviesgoed in zulke grote hoeveelheden weg te smijten, is een de vraag die zich opdringt.

Enfin, wij hebben er een geinig ontbijtbordje aan overgehouden.

Ik vond een paar jaar geleden deze mooie glas-in-loodramen, ze stonden klaar voor de kraakwagen.
Echtgenoot was bijna jarig en hij hoefde eigenlijk niets nieuws. Mijn verjaardagscadeau voor hem bestond uit het naar binnen sjouwen van de ramen en ze blinkend schoon maken. Ze stonden op de ochtend van zijn verjaardag op het balkon op hem te wachten.
De gedachte dat ze gered waren was voor echtgenoot genoeg, als cadeautje. Vervolgens hebben we de ramen aan een opkoper in oude bouwmaterialen gegeven.

​De buur-buurman is verhuisd en de nieuwe bewoners hebben een uitbouw gemaakt. Daarbij zijn deze twee schattige raampjes uit de achtergevel gesloopt. Ik vond ze in de puinbak. Ze zijn gemaakt van tropisch hardhout, toen dat nog mocht. Ze zijn dan ook loodzwaar.
Toen ik er foto’s van maakte, had ik niet door dat ze op z’n kop stonden. Kijk maar naar de scharnieren. Nu ze ergens in onze schuur op een tweede leven wachten, heb ik geen moed – vanwege het gewicht – om ze weer tevoorschijn te halen en er een nieuwe foto van te maken.
Dus daarom plaats ik ze maar gewoon ondersteboven.

​Op dag 79 toonde ik de rijstpapieren lamp die we in de keuken hadden hangen. Leuke lamp, niks mis mee.
​Maar een tijdje geleden vond ik dit kroonluchtertje op straat. Bij het grofvuil. Een schattig dingetje! Geen topstuk, maar om het nou in de kraakwagen te laten eindigen… Dat zou jammer zijn. Dus nam ik het mee. Voor de keuken.
Er zitten wat verfspatjes op, alsof de vorige eigenaren het plafond hebben gewit terwijl de lamp is blijven hangen. Maar daar zie je niks van – je kijkt tegen de onderkant aan. Een geinige lamp!

​Deze schaal lag in een puinbak.
Rond Kerst haal ik hem tevoorschijn en schik ik er een groepje kaarsen op. Dat is de laatste jaren een beetje ‘in’: theebladen en schalen met een heleboel kaarsen op een kluitje.
​Ach, het staat best stemming, niewaar?

​Toen we een paar jaar geleden op Koningsdag na afloop van de vrijmarkt wegliepen van het Koningsplein, stond daar een doos met niet-verkochte spullen. Voor de meeneem. De eigenaar had kennelijk geen zin om nog met zooi thuis te komen.
Er zat een glaasje in dat wij ook ooit hadden gekocht, wij: het gezin waar ik uit kom. Ergens in de jaren zeventig.
Voor mij was dit dus geen zooi, maar spul met een sentimental value. Mijn broer mag t.z.t. het glaasje uit ons ouderlijk huis hebben, ik heb deze al!
Overigens geestig dat we op die vrijmarkt zelf van alles verkocht hebben; veel spullen die wij weer op straat hadden gevonden. 

De afbeelding op het glaasje roept wellicht wat vragen op. Hier staat waarom dit thema het logo is geworden van de wijn die in het Duitse plaatsje Kröv geproduceerd wordt: Kröver Nacktarsch.

​Tja, je kunt ze niet zien, maar ze zitten er wel: de bakstenen die echtgenoot in een puinbak vond. Prima stenen om de schoorstenen mee op te metselen. Dat gebeurde toen we het hele huis verbouwden en het daarmee in de oude staat terugbrachten. De bakstenen zitten achter deze witte stuclaag. 

Onze mooiste vondst stond al eerder op dit blog, maar niet in deze genummerde reeks. Een biedermeier bank. Overbuurman Hannes, van ‘Hannes koopt alles’, kon hem niet kwijt in zijn winkel. Te groot. Hij zette hem op straat, voor de eerlijke vinder. Dat waren wij! De bank staat al jaren in onze woonkamer, waar hij wonderwel kleurt bij de andere spullen.