Ooh wat een leuk vintage krukje is dit! Begin jaren zeventig, schat ik. Het rotan is jaren zeventig-bruin. Er ligt een kussentje op dat veel nieuwer is, met een stevige kunststoffen onderkant en een keurig los kussenhoesje.
Het stond naast een andere vondst (zie later) en ik heb beide meubeltjes met veel moeite naar huis gesjouwd. Voor de verkoop, dacht ik.
Tot ik een tijdje later een bijzettafeltje zocht voor een vers gekochte plant. Het krukje was qua grootte precies wat ik nodig had. Het kussentje keerde ik om, zodat de harde kant bovenaan kwam. Stevig genoeg om de plant op te zetten.

Naast de glasbak stond, op de grond, dit schaaltje. Ik dacht: ach, er is een stukje af van de rand. Maar toen ik dichterbij kwam, zag ik dat de hele rand mooi gekarteld is. Niks stukje eraf, het schaaltje is helemaal gaaf. We hebben het ingelijfd in ons huishouden.

Vorig jaar zomer liep ik – als gezelschapsdame – met mijn mevrouw van destijds over een stoep in de Vogelwijk. Omdat het tempo nogal laag lag, had ik de tijd om van alles in me op te nemen. En zo zag ik dit ringetje liggen, op de grond.
Naderhand heb ik her en der aangebeld, om te vragen of de bewoners een ring kwijt waren. Niemand miste iets.
Een ring vinden in de Vogelwijk… dat prikkelt de fantasie. Ik stelde me al voor dat het puur goud was met een dure steen. Verheugd liet ik het taxeren bij een juwelier. Die boorde mijn hoop al ras de grond in, het was een supergoedkoop ringetje.
Omdat het dan tóch voor iemand van veel waarde kan zijn, meldde ik het op de officiële site voor gevonden voorwerpen en zocht ik naar ‘verloren ringetjes’. Ik nam zelfs contact op met iemand die een dergelijke ring miste. Helaas, ik vond de eigenaar niet.
Omdat ik het een mooie herinnering vond aan mijn mevrouw (ze is inmiddels overleden), deed ik het om. Tot ik ter gelegenheid van een heuglijke datum een nieuwe ring ging uitzoeken. Bij de goudsmid probeerde ik het gevonden ringetje af te doen, maar dat ging met geen mogelijkheid meer. Het is uiteindelijk doorgeknipt…
Ik heb het bewaard. De herinnering is me dierbaar.

Waar we deze vonden? Ik weet het niet meer.
Ik zette het voor een klein bedragje op Marktplaats, en er kwam iemand op af die muziekles geeft aan kinderen met een beperking. Ze mocht van het schoolhoofd een heel stel instrumenten aanschaffen, maar het moest niet een vermogen gaan kosten. Ze haalde de ukelele op en probeerde hem even uit. ‘Hij is bijna perfect gestemd’, riep ze verheugd. Slechts één klein draaitje aan de stemsleutel en alles klonk zoals het moest.