Ons huis van rond 1900 bevatte amper nog authentieke elementen. Die hebben we erin teruggebracht door her en der spullen op te scharrelen. Zoals een heel stel paneeldeuren.
Echtgenoot vond de meeste, steeds in puinbakken in de buurt.
Wij hebben geen auto, maar zo’n deur laat zich goed vervoeren op de trapper van een fiets. Jarenlang was het een bekend geluid: ik hoorde beneden de voordeur opengaan, even stilte, vervolgens allerlei gebonk. ‘Ah, echtgenoot heeft er weer eentje gevonden’, wist ik dan.
Inmiddels zijn we voorzien van genoeg mooie paneeldeuren. Met pijn in het hart laten we ze nu liggen, als we ze zien. Hoewel, soms neemt echtgenoot er nog eentje mee. Die verkopen we dan weer. Gewoon omdat we er niet zo goed tegen kunnen, tegen dat weggooien en vernietigen van mooie spullen.
Echtgenoot vond de meeste, steeds in puinbakken in de buurt.
Wij hebben geen auto, maar zo’n deur laat zich goed vervoeren op de trapper van een fiets. Jarenlang was het een bekend geluid: ik hoorde beneden de voordeur opengaan, even stilte, vervolgens allerlei gebonk. ‘Ah, echtgenoot heeft er weer eentje gevonden’, wist ik dan.
Inmiddels zijn we voorzien van genoeg mooie paneeldeuren. Met pijn in het hart laten we ze nu liggen, als we ze zien. Hoewel, soms neemt echtgenoot er nog eentje mee. Die verkopen we dan weer. Gewoon omdat we er niet zo goed tegen kunnen, tegen dat weggooien en vernietigen van mooie spullen.
RSS-feed
