Zomaar op de grond

Tijdens mijn studie besefte ik: als ik maar gestaag doorga, haal ik de eindstreep wel. Iedere pagina is er één, zo hield ik mezelf voor. Net zoals een slak, ook die gaat dapper door en komt uiteindelijk waar-ie wezen wil.
Ik zag een keertje in Parijs een leuk klein glazen slakje, en besloot dat als mascotte op mijn bureau te zetten. Inmiddels staan er meer slakjes, gekocht tijdens dipjes of juist als beloning. Toen ik afgestudeerd was, kreeg ik van mijn ouders een kettinkje met een steentje-met-slak eraan. Kortom, ik heb iets met slakken – huisjesslakken, en dus met slakkenhuisjes.
 
Onlangs was het een jaar geleden dat mijn vader was overleden. Ik was die dag bij mijn moeder. Toen ik even een boodschapje ging doen, zag ik dit fijn gevormde slakkenhuisje liggen, in een randje aarde langs de stoep. Thuis vleide ik het op een stukje tissue, in een doosje. Zo staat dit herinneringskistje nu naast mijn andere slakjes. Zoiets moois vind je zomaar op de grond!
 
Wat ik ook ieder jaar van de grond opraap, in de herfst, zijn kastanjes. Thuis krijgen die een mooi plekje. Ook dit jaar, tijdens diezelfde herinneringsdagen, vond ik er een paar. Na een tijdje belanden alle kastanjes bij elkaar in een bakje. Ik weet dan niet meer welke bij welke gelegenheid hoorde, maar wel dat het inmiddels bezielde kastanjes zijn geworden. Op dezelfde manier bewaar ik andere gevonden slakkenhuisjes, en stenen.
 
Slakkenhuisjes, kastanjes, stenen – wat ligt er toch veel betekenisvols buiten!

---