Net in deze periode wordt onze straat opnieuw ingericht. Hardwerkende mannen zijn nu bezig om het laatste stukje aan te passen. Ze hebben het asfalt eruit gehaald, rioolbuizen vernieuwd en mooie nieuwe klinkertjes gelegd. Al wekenlang worden we ’s ochtends wakker met op de achtergrond bulldozergeluiden. Maar het hindert ons niets, integendeel: we zijn superblij met deze opknapbeurt. De mannen begonnen in de herfst, maar moesten hun werk stilleggen vanaf het moment dat Sinterklaas door de straat reed. Winkelstraten mogen tijdens de feestweken niet opengebroken zijn. Prompt begonnen de werkzaamheden weer in januari. Manlief was in oktober en november vaker dan anders in de straat te vinden. ‘Even kijken hoe ver ze zijn’, zei hij dan, en hij verzon een boodschapje. Hij vond het leuk om te zien hoe het werk aangepakt werd, maakte praatjes met de mannen, en kreeg het voor elkaar dat wij een deel van de pallets mochten hebben – voor onze houtkachels. Toen in januari ons deel van de straat aan de beurt was, heb ook ik er vaak naar staan kijken. Zo interessant: het losscheuren van het asfalt, dat vervolgens bijna liefdevol en teder door een bulldozer in een grote puinbak wordt gevleid. Graven, zand en puin storten, putten plaatsen, alles aantrillen, steentjes leggen. Wat werken die mannen hard! Steeds zijn er vijf bewegingen die tegelijk door elkaar heen krioelen, maar die volkomen op elkaar zijn afgestemd. Ik heb diepe bewondering voor hoe deze stratenmakers van een wildernis zo’n mooi geheel kunnen maken. Comments are closed.
|
AuthorIk schrijf hier over wat we allemaal op straat vinden: serviesgoed, meubels, geld. Over de leuke ontmoetingen die we in onze straat hebben. En over onze levenshouding: leven met wat zich aandient, met wat op je pad komt. Dat houdt in: openstaan voor wat je tegenkomt, op straat, overal. CategoriesArchives
November 2023
|