Eetcafé De Brave Hendrik, verderop in onze Prins Hendrikstraat, heeft het niet gered, zo zagen wij afgelopen weekend. Er zat een briefje op de deur, en een grote puinbak stond ervoor.
Gewoontegetrouw keken we wat er in die bak lag, speurend onder de bovenste laag zakken en dozen. We zagen dat er rücksichtslos allerlei goede spullen in waren gegooid. Door de vorige eigenaar? Of door de nieuwe?
Erg diep graven lukte niet. Maar we konden er toch een paar dingen uit vissen die we van de ondergang wilden redden. Een groot pak vol bierviltjes. Een mooi bierglas. Een heel stel kussentjes. Twee grote emmers vol frietsaus lieten we liggen. Ook de grote hoeveelheid kerstspullen.
We werden er een beetje treurig van, zelfs een beetje boos. Het zag er zo agressief uit: hup, gooi maar weg. Alle spullen die daar lagen, hadden door de Kringloop opgehaald en verkocht kunnen worden. Een Weggeefwinkel had er talloze mensen blij mee kunnen maken. Misschien was de vorige eigenaar zo gedesillusioneerd dat het hem allemaal niets meer kon schelen. Of de nieuwe eigenaar wilde zo snel mogelijk van de, in zijn ogen, ‘zooi’ af. Maar als je een puinbak kunt laten komen en bereid bent die te betalen, kun je er toch ook wel een wat opbouwender telefoontje aan wagen?
Naderhand, thuis, zagen we dat de zoons ook een en ander uit de bak hadden opgediept: een doos met nog vier van die mooie bierglazen, en meer kussens. Het deed ons ouderhart goed dat ook zij het zonde vonden om bruikbare spullen te laten vernietigen. Niet dat ze zulke brave Hendrikken zijn, maar dìt hebben ze toch kennelijk van ons meegekregen.
Gewoontegetrouw keken we wat er in die bak lag, speurend onder de bovenste laag zakken en dozen. We zagen dat er rücksichtslos allerlei goede spullen in waren gegooid. Door de vorige eigenaar? Of door de nieuwe?
Erg diep graven lukte niet. Maar we konden er toch een paar dingen uit vissen die we van de ondergang wilden redden. Een groot pak vol bierviltjes. Een mooi bierglas. Een heel stel kussentjes. Twee grote emmers vol frietsaus lieten we liggen. Ook de grote hoeveelheid kerstspullen.
We werden er een beetje treurig van, zelfs een beetje boos. Het zag er zo agressief uit: hup, gooi maar weg. Alle spullen die daar lagen, hadden door de Kringloop opgehaald en verkocht kunnen worden. Een Weggeefwinkel had er talloze mensen blij mee kunnen maken. Misschien was de vorige eigenaar zo gedesillusioneerd dat het hem allemaal niets meer kon schelen. Of de nieuwe eigenaar wilde zo snel mogelijk van de, in zijn ogen, ‘zooi’ af. Maar als je een puinbak kunt laten komen en bereid bent die te betalen, kun je er toch ook wel een wat opbouwender telefoontje aan wagen?
Naderhand, thuis, zagen we dat de zoons ook een en ander uit de bak hadden opgediept: een doos met nog vier van die mooie bierglazen, en meer kussens. Het deed ons ouderhart goed dat ook zij het zonde vonden om bruikbare spullen te laten vernietigen. Niet dat ze zulke brave Hendrikken zijn, maar dìt hebben ze toch kennelijk van ons meegekregen.
RSS-feed
