Een jaar geleden waren we op bezoek bij een tante. Zij had twee stoelen staan die ik herkende van vroeger – wij hadden ze thuis ook. Zweedse stoelen, van het merk Bovenkamp. Die naam had ik niet paraat, hoor. We draaiden de stoelen om en zagen het merkje staan – en we praatten even wat over het mooie ontwerp.
Een week daarna, op echtgenoots verjaardag, liep ik op de Laan van Meerdervoort. Het was grofvuildag. Op de stoep zag ik een paar meubels staan, waaronder… een Bovenkampstoel. Weliswaar zonder zitkussentje, maar toch. Ik ging erin zitten en belde de jarige echtgenoot: 'Ik vind hier een cadeautje voor je!’ Hij fietste meteen naar me toe en samen torsten wij onze vondst naar huis. Er fietste een meisje voorbij, dat naar ons riep: ‘Wauw, een echte Bovenkamp! Niet weggooien hoor!’ Een kenner, dat was duidelijk.
De stoel stond ons eigenlijk in de weg. Een week later werden we in het voorbijgaan binnen gevraagd bij schilder-Hans en stoelenbekleedster-Plantien, die verderop in de straat wonen en werken. Of we een glaasje witte wijn lusten, nou – gezellig! Even later liepen er twee mannen door de straat, van wie wij vieren er eentje kenden. De twee heren werden ook op een glaasje wijn uitgenodigd.
De andere – ons onbekende – man begon een gesprek over de stoelen die in het atelier van Hans en Plantien stonden. Hij kocht en verkocht designspullen, vertelde hij. Ik zei: wij hebben een Bovenkamp over. ‘Wat?!’, riep de man. ‘Daar ben ik al jaren naar op zoek!’
Kortom, wij verkochten onze stoel aan hem. Ik maakte nog gauw een vaag fotootje met mijn toenmalige mobieltje. Dag stoel! Fijn dat je even bij ons stond.
Een week daarna, op echtgenoots verjaardag, liep ik op de Laan van Meerdervoort. Het was grofvuildag. Op de stoep zag ik een paar meubels staan, waaronder… een Bovenkampstoel. Weliswaar zonder zitkussentje, maar toch. Ik ging erin zitten en belde de jarige echtgenoot: 'Ik vind hier een cadeautje voor je!’ Hij fietste meteen naar me toe en samen torsten wij onze vondst naar huis. Er fietste een meisje voorbij, dat naar ons riep: ‘Wauw, een echte Bovenkamp! Niet weggooien hoor!’ Een kenner, dat was duidelijk.
De stoel stond ons eigenlijk in de weg. Een week later werden we in het voorbijgaan binnen gevraagd bij schilder-Hans en stoelenbekleedster-Plantien, die verderop in de straat wonen en werken. Of we een glaasje witte wijn lusten, nou – gezellig! Even later liepen er twee mannen door de straat, van wie wij vieren er eentje kenden. De twee heren werden ook op een glaasje wijn uitgenodigd.
De andere – ons onbekende – man begon een gesprek over de stoelen die in het atelier van Hans en Plantien stonden. Hij kocht en verkocht designspullen, vertelde hij. Ik zei: wij hebben een Bovenkamp over. ‘Wat?!’, riep de man. ‘Daar ben ik al jaren naar op zoek!’
Kortom, wij verkochten onze stoel aan hem. Ik maakte nog gauw een vaag fotootje met mijn toenmalige mobieltje. Dag stoel! Fijn dat je even bij ons stond.
 |  |
RSS-feed
