De buurman van de schoenenzaak begon ermee. Toen de straat heringericht werd en één grote zandvlakte was, hing hij de vlag uit, ten teken dat zijn winkel gewoon open was. En toen er eenmaal weer een stoep lag maar er nog geen auto’s de straat in konden, zette hij een paar gezellige bloembakken buiten. Zo probeerde hij toch klanten naar zijn schoenen en naar zijn podologenpraktijk te lokken.
Het aantal bakken groeide, zelfs toen de herinrichting al lang achter de rug was. Ook bij mij begon het te kriebelen. En dus zette ik aan weerskanten van onze deur twee manden neer, met hyacinten.
Een paar jaar geleden had de sympathieke beweging Den Haag in Transitie al een straattuintjesactie in de Prins Hendrikstraat gehouden. In één dag tijd lichtten de medewerkers toen één, twee of drie tegels bij de gevels, al naar gelang de bewoners hun wensen te kennen hadden gegeven. En ze plantten daar toen allerhande groen.
Ons straattuintje – één tegel groot – werd al ras als openbaar hondentoilet gebruikt. Allerlei viervoeters tilden hun poot op en besproeiden de steeds verder tanende plantjes. En passant piesten ze half onder onze voordeur door. Daar werden we niet vrolijk van.
Maar ik ben een positief ingesteld mens. Met deze manden ga ik gewoon voor een nieuwe ronde. Hier kunnen honden hoogstens tegenaan piesen, in elk geval niet erìn.
Los daarvan ervaar ik het dagelijkse terugzetten van deze manden
– ’s nachts halen we ze binnen – als een blijmoedig ritueel. Iedere keer als ik ze neerzet, denk ik: vooruit, vandaag zet ik de bloemetjes weer buiten!
Het aantal bakken groeide, zelfs toen de herinrichting al lang achter de rug was. Ook bij mij begon het te kriebelen. En dus zette ik aan weerskanten van onze deur twee manden neer, met hyacinten.
Een paar jaar geleden had de sympathieke beweging Den Haag in Transitie al een straattuintjesactie in de Prins Hendrikstraat gehouden. In één dag tijd lichtten de medewerkers toen één, twee of drie tegels bij de gevels, al naar gelang de bewoners hun wensen te kennen hadden gegeven. En ze plantten daar toen allerhande groen.
Ons straattuintje – één tegel groot – werd al ras als openbaar hondentoilet gebruikt. Allerlei viervoeters tilden hun poot op en besproeiden de steeds verder tanende plantjes. En passant piesten ze half onder onze voordeur door. Daar werden we niet vrolijk van.
Maar ik ben een positief ingesteld mens. Met deze manden ga ik gewoon voor een nieuwe ronde. Hier kunnen honden hoogstens tegenaan piesen, in elk geval niet erìn.
Los daarvan ervaar ik het dagelijkse terugzetten van deze manden
– ’s nachts halen we ze binnen – als een blijmoedig ritueel. Iedere keer als ik ze neerzet, denk ik: vooruit, vandaag zet ik de bloemetjes weer buiten!
RSS-feed
