​Iemand ruimde zijn of haar verleden op…
​Theologieboeken, managementboeken, enkele romans. Ik nam de aardigste mee, voor de bazaar van de kerk. Naderhand hoorde ik hoe een bazaar-medewerker er daarna nóg een heel stel uitgevist had.

Achter de kasten die links en rechts van de schuifdeuren kwamen, zitten latten die afkomstig zijn van een pallet. Die op straat lag.
​Echtgenoot maakte van de ooit verbouwde kamer weer ‘kamers en suite’, d.m.v. een op Marktplaats gekochte schuifseparatie.
De kasten maakte hij zelf. De latten waar de achterplaat op vast zit, zie je nooit meer terug. Daarom heet dit ‘blindhout’, volgens hem. Zeker omdat je het nooit meer ziet, is het natuurlijk zonde om dat splinternieuw te kopen.

​Iemand verderop in de straat was aan het verhuizen. Het was niet echt een blijde gebeurtenis: hij moest noodgedwongen naar een kleiner, eenvoudiger huis. Daarom moest hij voor een hoop spullen een nieuwe bestemming zoeken. Op een gegeven moment belandde hij op een punt dat de hoeveelheid hem aanvloog. Met het gevolg dat hij een heel stel dozen maar gewoon op straat zette.
Wij vroegen of hij het goed vond dat wij ze zouden meenemen en uitzoeken. Dat mocht. Hij was blij dat hij er vanaf was. We mochten ermee doen wat we wilden.
Sindsdien staat dit theeservies bij ons te pronken.

​Paraplu’s vind je niet, die verlies je. Je laat ze staan in de trein, in een warenhuis, je vergeet ze in vestibules en in paraplubakken. Meestal op een plek waar je daarna nooit meer terugkomt, dus dat ding kun je verder op je buik schrijven.
Groot was dan ook mijn verrassing toen ik een paraplu in een puinbak zag liggen. Gewoon een goeie, zonder scheuren of verbogen baleinen. Lichtroze, niet mijn kleur, maar oké. Na talloze verloren paraplu’s vónd ik er nu es eentje!
Wat te verwachten was: ik liet hem, nadat ik hem een tijdje gebruikt had, ergens staan. Daarom een foto van een ándere paraplu. 

​Een zomers fotootje, onscherp, maar ik heb geen zin om nu de kouwe schuur in te duiken om een goede foto te maken. Deze ligstoelen met voetenkrukje lagen in een puinbak. Al jaren geleden. We hebben er veel plezier van!

​Een prima handzaag, volgens echtgenoot. Scherp, tanden zonder slijtage. Alleen een beetje teer op het zaagblad.
Echtgenoot vond hem in een puinbak. ‘Die dingen zijn zo goedkoop dat het meer loont om een nieuwe te kopen dan om een oude schoon te maken’, zei hij spijtig. ‘Net als met vliegen: als het duurder was, zouden mensen dat eerder laten.’
Echtgenoot heeft al een goede handzaag, dus deze komt in de bak voor de organisatie Gered Gereedschap. Eens in de zoveel tijd brengen we de spullen naar deze sympathieke club, die ze opknapt en aan ontwikkelingslanden geeft. 

​Door de jaren heen vonden we bij elkaar honderden euro’s op straat. Maar ook vinden we af en toe buitenlands geld. Of andersoortige muntjes, zoals de ‘tabaksmunt’ voor een sigarettenautomaat.
Nederlands geld gaat in een potje (inmiddels is dat alweer redelijk vol, ik denk dat er nu zo’n 25 euro in zit), en de andere munten gaan in een apart potje. Soms, als we naar een niet-euro-land gaan, kijken we of er iets van dat land tussen zit.

Vorig jaar stond in de Kazernestraat een puinbak vol met afgedankt serviesgoed. Allemaal spullen met het logo van Sociëteit De Vereeniging, die daar een pand heeft. Kennelijk hebben ze een nieuw logo, of ze wilden gewoon ander servies, in elk geval hebben ze het hele assortiment in die puinbak gegooid.
We hadden kastenvol kunnen vullen, als we alles hadden meegenomen. Maar we hebben al zoveel mooi serviesgoed… Dus namen we maar één bordje mee.
 
Ik heb even op de website van de Sociëteit gekeken wat voor club dat is. Het is een herensociëteit. Onder het kopje ‘organisatie’ staat dat De Vereeniging ‘een normale en gezonde vereniging’ is. Ik was niet op het idee gekomen dat het dat níét zou zijn, maar als je zelf al zo begint, laad je toch een soort verdenking op je. En of het normaal en gezond is om goed serviesgoed in zulke grote hoeveelheden weg te smijten, is een de vraag die zich opdringt.

Enfin, wij hebben er een geinig ontbijtbordje aan overgehouden.

Ik vond een paar jaar geleden deze mooie glas-in-loodramen, ze stonden klaar voor de kraakwagen.
Echtgenoot was bijna jarig en hij hoefde eigenlijk niets nieuws. Mijn verjaardagscadeau voor hem bestond uit het naar binnen sjouwen van de ramen en ze blinkend schoon maken. Ze stonden op de ochtend van zijn verjaardag op het balkon op hem te wachten.
De gedachte dat ze gered waren was voor echtgenoot genoeg, als cadeautje. Vervolgens hebben we de ramen aan een opkoper in oude bouwmaterialen gegeven.

​De buur-buurman is verhuisd en de nieuwe bewoners hebben een uitbouw gemaakt. Daarbij zijn deze twee schattige raampjes uit de achtergevel gesloopt. Ik vond ze in de puinbak. Ze zijn gemaakt van tropisch hardhout, toen dat nog mocht. Ze zijn dan ook loodzwaar.
Toen ik er foto’s van maakte, had ik niet door dat ze op z’n kop stonden. Kijk maar naar de scharnieren. Nu ze ergens in onze schuur op een tweede leven wachten, heb ik geen moed – vanwege het gewicht – om ze weer tevoorschijn te halen en er een nieuwe foto van te maken.
Dus daarom plaats ik ze maar gewoon ondersteboven.