Twee tafeltjes stonden er bij de spullen van dag 124. Van eentje heb ik helaas geen foto meer. Ik heb het verkocht via Marktplaats, aan iemand die – zo bleek aan de deur – iets zocht om de kerstboom op te zetten. Twee uur nadat ze het tafeltje had opgehaald, stuurde ze me een foto met bericht. De boom stond inmiddels, opgetuigd en wel, te gloren op het tafeltje.
Het andere kregen we niet verkocht, en dat snap ik: het is niet zo mooi en zelfs een beetje kneuterig. Ik zette het zo lang naast mijn luie stoel in de eetkamer, waar het qua hoogte eigenlijk precies is wat ik daar goed kan gebruiken. En nu staat dat niet zo mooie tafeltje er al ruim een jaar en zie ik amper nog dat het eigenlijk geen gezicht is. Misschien toch es iets aan doen… Bij de dag-124-spullen stond dit kastje. Een schatje. Maar met maten waarvan je denkt: wáár zou dit nou es passen? Het is een formaat nachtkastje, maar dan veel hoger. In een woonkamer zijn de verhoudingen algauw een beetje vreemd. Misschien iets voor in een hal, onder de spiegel, en dan leg je er je sleutels en je handschoenen op.
Bij ons was in elk geval geen plek en dus verkochten we het voor een klein bedragje via Marktplaats. Degene die het kocht, knapt in z’n vrije tijd meubels op. En hij zag er wel een goede bestemming voor, in zijn huis. Kastje gered van de kraakwagen en iemand blij met de nieuwe aanwinst! Bij de spullen van dag 124 lag een eenwieler. We pompten de banden op, en die bleven hard. Manlief – fervent fietser - had altijd al een eenwieler willen hebben, zei hij. Maar nu er eentje in de schuur in de weg stond te staan, leek het ons na een tijdje toch beter om het fietsje een betere bestemming te geven. We zetten het voor 5 euro op Marktplaats. Daar werd het spoedig verkocht.
Aan de deur kwam een man die gymleraar bleek te zijn op een basisschool en voor z’n leerlingen allerhande beweeg-dingen zocht, voor op het schoolplein. Het mocht niet teveel kosten, dus hij was blij met deze aanwinst. Zo sympathiek dat zo’n leraar in z’n vrije tijd Marktplaats afstruint en in z’n vrije weekend de eenwieler kwam ophalen! Ruim twee jaar heb ik niet op dit blog bijgehouden wat we allemaal vonden. Hoog tijd om de stoet aan spullen voort te zetten.
Om er weer een beetje in te komen, eerst een overzichtsfoto van wat we een keer op een stoep in de buurt van het Kamperfoelieplein aantroffen. We huurden een greenwheel-auto om de mooiste spullen mee naar huis te kunnen nemen. Vervolgens zette ik verschillende dingen voor een spotprijsje op Marktplaats. Ik denk dat we uiteindelijk quitte hebben gespeeld, qua uitgaven en inkomsten. Belangrijker is dat we spullen gered hebben (goed voor het milieu) en mensen blij hebben gemaakt met mooie en goedkope spulletjes. Vanaf morgen belicht ik steeds weer één vondst. Voor de statistieken noem ik alvast één vondst, namelijk die van het stapeltje boeken, rechts. Daar heb ik verder geen foto van. Ik zette ze in straatbibliotheekjes en gaf ze weg aan een vriendin die bij Boekwinkeltje een eigen verkooppunt heeft. Toen ik tijdens die warme dagen beneden in de koele tuin zat, zag ik opeens onder de trap een ijzeren onderstel van een tafel staan. Ik wist niet eens dat we dat hadden. Ooit op straat gevonden, we weten niet meer waar en wanneer.
Het is precies het formaat van een mediterraans aandoend restaurant-tafeltje. Ik vroeg aan echtgenoot of hij er even een blad op kon klussen. Dat was in een paar minuten gepiept. Samen met de twee gevonden stoelen van dag 112 vormt dit nu een Italiaans zitje op het balkon. Deze degelijke schildersezel stond in stukken en brokken op de stoep bij de firma Goedman, winkel voor kunstenaarsbenodigdheden, verderop in onze straat. Er ontbrak een onderdeel aan, daarom hadden ze hem buiten gezet. Voor de schroot of voor de eerlijke vinder.
Manlief vond het jammer als deze ezel als kachelhout zou eindigen. Hij nam hem mee, maakte een studie van het ontbrekende onderdeel en zagend en schavend maakte hij de ezel weer compleet. Vervolgens stond-ie bij ons in de weg, in de schuur. Tijdens een opruimoprisping – zoals zovelen die hadden tijdens de corona-rust – hebben we verschillende spullen uit de schuur her en der ondergebracht. Bij mensen die ze goed kunnen gebruiken. Vriendin Marieke was dolblij dat ze de ezel in ontvangst kon nemen. Bij haar thuis is een verbouwing aan de gang en zij droomt er al tijden van om de vrijgekomen ruimte te gebruiken voor kunstzinnige bezigheden. Als een belofte staat de ezel daar nu. In de tussentijd staat dit schilderij erop. ‘Gemaakt tijdens een teamuitje’, schreef ze. ‘Heerlijk om te doen en ik voelde dat ik moest eindigen met die A, vanuit de spuitbus gespoten.’ Deze oorbelletjes en hangertjes stammen uit de tijd dat de zoons van alles en nog wat van straat opraapten en in hun zakken stopten. Als ik nu zoiets zou vinden, zou ik het op een veilige en goed zichtbare plek op de route neerleggen. In de hoop dat degene die het verloren heeft, nog es speurend langskomt.
Het zijn geen dure sieraden, maar het is altijd jammer om zoiets te kwijt te raken. Vooral oorbellen, waarvan je er daarna nog maar eentje over hebt. ‘Tranenthee’ noem ik dat. Naar het verhaaltje over tranenthee in het boek Bij uil thuis, van Arnold Lobel. Dat gaat over zielige dingen, waarvan je moet huilen als je eraan denkt. Vervolgens kun je met die tranen heerlijke tranenthee zetten. Een bedrijf hier om de hoek hield grote opruiming. Er stonden dozen vol mappen op straat. Van die grote, twee-rings ordners. Gloednieuw, ongebruikt.
Wie wil ze hebben? Misschien een organisatie die mensen helpt die in de schulden zitten – voor hun administratie? Gratis op te halen! Kom ik gisterochtend beneden, tref ik dit tafereeltje aan op het aanrecht. Echtgenoot vond bij het grofvuil een bak vol poppenhuismeubeltjes, lego en playmobiel. Schattig spul!
We werden er een beetje treurig van, kennelijk vinden mensen dat dit ‘vuil’ is, en ook nog es ‘grof’. Terwijl het vooral klein en fijn is. Maar goed, we blijven niet hangen in de treurigheid. We hebben het op een kastje gezet en iedere keer als we erlangs komen, verzinnen we een nieuwe opstelling. Kortom, we spelen er gewoon lekker mee. Deze stoelen zorgden even voor wat verwarring. Ik zag er eentje buiten staan en appte erover naar echtgenoot. Die appte terug: die heb ik al meegenomen, hij staat binnen! Dat was raar, want ik zag hem toch echt buiten staan.
Het bleek dat de stoelen een voor een waren neergezet, en dat echtgenoot de eerste meteen had meegenomen. Vervolgens zag ik nummer twee staan. Enfin, die nam ik mee, en zo stonden er opeens twee stoelen bij ons thuis. Ze zaten heerlijk! Maar we hadden er geen ruimte voor. We hebben ze verkocht aan Hit and Run, een winkel met vintage design-spullen in de Weimarstraat. https://www.facebook.com/hitandrunvintagedesign/ |
AuthorIk schrijf hier over wat we allemaal op straat vinden: serviesgoed, meubels, geld. Over de leuke ontmoetingen die we in onze straat hebben. En over onze levenshouding: leven met wat zich aandient, met wat op je pad komt. Dat houdt in: openstaan voor wat je tegenkomt, op straat, overal. CategoriesArchives
November 2023
|